SPRZĘT RADIESTEZYJNY – CO WYBRAĆ PRZED PIERWSZYM, SAMODZIELNYM BADANIEM?  Generalnie, do pomiaru oddziaływania promieniowań, używa się różdżki, lub wahadła, w zależności od tego, czym danej osobie łatwiej i wygodniej jest się posługiwać. To sprzęt powinien dostosować się do nas, a nie my do sprzętu. Jednakże, jest tak wiele rodzajów wahadeł i różdżek, że na początek, tak naprawdę, właściwie nie wiadomo, którego użyć. Trudny wybór, zwłaszcza dla osób początkujących. Zwłaszcza wtedy, kiedy wybieramy się do sklepu z przyrządami radiestezyjnymi, chcąc zbadać własną działkę budowlaną i słyszymy tylko nazwy poszczególnych wahadeł lub różdżek, nie mając, tak naprawdę o nich choć minimalnej wiedzy. Właśnie dlatego, postaram się przybliżyć niektóre z nich. Na początek najlepiej jest spróbować pomiaru zarówno za pomocą różdżki, jak i wahadła. Wtedy, można porównać, z którym z nich w ręku, czujemy się lepiej i pewniej. Oto kilka prostych ćwiczeń, dzięki którym można sprawdzić siebie i sprzęt, na dobry początek: • do podstawowych ćwiczeń radiestezyjnych, dla początkujących, najlepiej nadaje się proste, drewniane wahadło. Człowiek, trzymający w ręku wahadło, odbiera sygnały płynące z podświadomości, a w niektórych specyficznych sytuacjach, też z nadświadomości. One właśnie powodują mimowolne drgania rąk, przekładane na język ruchów wahadła. Co będą oznaczały ruchy prawo- i lewoskrętne, oscylacje lub krążenia ustala przed badaniami posługujący się wahadłem. Wystarczy „umówić się” z wahadłem, że na przykład, w prawo oznacza „tak”, a lewo „nie” i z tak przyjętą konwencją stawiać pytania. • Na początek warto sprawdzić, czy nasza współpraca z wahadłem przebiega poprawnie, zadając bardzo proste i oczywiste pytania, na przykład: czy mam 25 lat, czy nazywam się Adrian, czy mieszkam w Warszawie. Bardzo ważne jest, aby zadawać pytania, na które odpowiedzią może być tylko tak lub nie. • Pracę z wahadłem zaczynamy od lekkiego uderzenia go o brzeg stołu, ścianę lub jakiś mebel. Podczas pomiarów przy pomocy wahadła mamy do czynienia z różnymi energiami. Poprzez lekkie stuknięcie wahadła następuje jego oczyszczenie. Potrzebne to jest zarówno przed pracą z nim, jak i po. Pamiętajmy, aby zawsze w ten sposób zaczynać i kończyć nasze ćwiczenia. • Pierwszym krokiem, po rozładowaniu wahadła poprzez lekkie uderzenie, jest znalezienie własnej długości fali do pracy wahadlarskiej, czyli miejsca na nitce, w którym będziemy trzymali wahadło. W tym celu bierzemy lewą ręką wahadło tak, aby nitka zwisała w dół. Pod nitkę podkładamy prawą dłoń otwartą ku górze. Następnie układamy w niej nitkę wahadła w ten sposób, aby uniknąć jej poplątania. Zmykamy i obracamy dłoń do dołu. Kciukiem oraz palcem wskazującym prawej ręki chwytamy nitkę tuż przy zawieszeniu wahadła, natomiast pozostałymi palcami chowamy ją w dłoni. Wahadło trzymamy w odległości 2-3 cm nad otwartą lewą dłonią. Prawą rękę, trzymającą wahadło, zginamy w nadgarstku i podobnie jak łokieć skierowujemy w dół. Rozluźniamy mięśnie, koncentrujemy się na czynności znalezienia najwłaściwszego dla nas miejsca do trzymania wahadła. Nastawiamy się na bierne oczekiwanie: w jakiej pozycji wahadło zacznie najlżej poruszać się w naszej ręce? gdzie znajduje się punkt na nitce odpowiadający długości naszej fali? Powoli, przesuwając palec wskazujący i kciuk prawej ręki wydłużamy zawieszenie wahadła. Zbliżając się do właściwego miejsca na nitce, wahadło zaczyna oscylować. W miarę wydłużania nitki natrafiamy na punkt, w którym wahadło przejdzie do obrotów kołowych. W owym punkcie zawiązujemy węzełek na nitce, a jeśli wahadło posiada kolorowy koralik do zaznaczania długości fali radiestety, przemieszczamy go po nitce do danego punktu. Taki punkt będzie stałym miejscem, w którym będziemy trzymali wahadło. Ćwiczenie powtarzamy, aby upewnić się czy rzeczywiście znaleźliśmy najwłaściwsze miejsce na nitce. Może się zdarzyć, iż wahadło w więcej niż jednym miejscu „chodzi” lekko. Wówczas porównujemy kilka punktów przy założeniu: w punkcie odpowiadającym naszej długości fali wahadło obraca się najintensywniej. Właśnie owe miejsce na nitce zaznaczamy. Znalezienie owego miejsca nie tylko potwierdzi nasze zdolności radiestezyjne, ale i wskaże długość fali własnej. • Do ćwiczeń różdżkarskich warto znaleźć spokojne miejsce. W czasie ćwiczeń przyjąć wygodną i niekrępującą postawę, bez względu na to, czy się stoi, siedzi czy przeprowadza badania idąc. Starać się nie krzyżować nóg ani rąk. Przed i po każdym badaniu, identycznie jak w przypadku wahadła, należy różdżką lekko uderzyć o ścianę dla rozładowania zgromadzonych ładunków i odimpregnowania jej. Oddech powinien być spokojny i miarowy. Pogłębienie i wyregulowanie oddechu pozwala zwalczyć autosugestię i dekoncentrację, a także zapobiega błędom w pracy radiestezyjnej. Pośpiech nie jest wskazany podczas pracy z różdżką. Śpiesząc się można nie uzyskać poprawnych wyników. Jeśli czujemy się zmęczeni, warto odłożyć różdżkę i odpocząć, a dopiero po zregenerowaniu sił przystąpić do ćwiczeń. Można kontrolować wyniki badań powtarzając pomiary z użyciem różnych typów różdżek. Zawsze, jeśli tylko będzie to możliwe, należy starać się zweryfikować swoje badania radiestezyjne. Pomoże to w coraz trafniejszym odczytywaniu, za pomocą różdżki, napływających sygnałów i stopniowo będzie umacniało wiarę we własne możliwości. • Każdy radiesteta powinien mieć swoją podstawową różdżkę oraz wahadło, których użycie, po najczęściej wykonywanych pomiarach, wychodzi mu najsprawniej. Natomiast do określonych badań specjalistycznych i weryfikacji stosować należy w szerokim zakresie różny sprzęt.